ละครตลกกรีกโบราณเป็นรูปแบบที่ได้รับความนิยมและมีอิทธิพลต่อการแสดงละครทั่วประเทศกรีซโบราณจากศตวรรษที่ 6 ก่อนคริสต์ศักราช นักเขียนบทละครที่มีชื่อเสียงที่สุดของประเภทนี้คือAristophanesและ Menander และผลงานของพวกเขารวมถึงพวกโคตรที่สนุกกับนักการเมืองนักปรัชญาและศิลปินเพื่อน นอกเหนือจากการรักษาความตลกขบขันละครยังให้ข้อมูลเชิงลึกเกี่ยวกับสังคมกรีกโดยทั่วไปแต่มีคุณค่าและให้รายละเอียดเกี่ยวกับการทำงานของรัฐบาลกรีกสถาบันการเมืองระบบกฎหมายการปฏิบัติทางศาสนาการศึกษาและสงครามในโลกกรีก. ละครแสดงให้เราเห็นถึงตัวตนของผู้ชมและแสดงให้เห็นว่าอารมณ์ขันของชาวกรีกมีความรู้สึกอย่างไร ในที่สุดละครตลกของกรีกและโศกนาฏกรรมของกรีกในยุคก่อนจะรวมกันเป็นรากฐานที่โรงละครสมัยใหม่ทุกแห่งตั้งอยู่

ต้นกำเนิดของละครตลก

ต้นกำเนิดที่แม่นยำของบทละครตลกของกรีกจะหายไปในหมอกแห่งยุคก่อนประวัติศาสตร์ แต่กิจกรรมของผู้ชายแต่งตัวและเลียนแบบคนอื่นต้องกลับไปอีกนานก่อนที่จะเขียนบันทึก สิ่งบ่งชี้แรกของกิจกรรมดังกล่าวในโลกกรีกนั้นมาจากเครื่องปั้นดินเผาซึ่งการตกแต่งในศตวรรษที่ 6 ก่อนคริสตศักราชมักเป็นตัวแทนของนักแสดงที่แต่งตัวเป็นม้า, satyrs และนักเต้นในชุดที่เกินจริง ต้นกำเนิดตลกอีกเรื่องคือบทกวีของ Archilochus (ศตวรรษที่ 7 ก่อนคริสต์ศักราช) และ Hipponax (ศตวรรษที่ 6 ก่อนคริสต์ศักราช) ซึ่งมีอารมณ์ขันทางเพศที่หยาบคายและชัดเจน แหล่งกำเนิดที่สามและอ้างถึงเช่นนี้โดยอริสโตเติลอยู่ในเพลงลึงค์ซึ่งถูกร้องในช่วงเทศกาลโดนิเซีย

ละครตลก

ถึงแม้ว่านวัตกรรมจะเกิดขึ้น แต่ละครตลกก็มีโครงสร้างแบบเดิม ส่วนแรกคือparadosที่ขับร้องให้มากที่สุดเท่าที่ 24 นักแสดงเข้ามาและดำเนินการจำนวนเพลงและการเต้นรำ แต่งกายเพื่อสร้างความประทับใจชุดต่างชาติของพวกเขาสามารถเป็นตัวแทนของอะไรก็ได้จากผึ้งยักษ์ที่มีเครื่องติงขนาดใหญ่ไปจนถึงอัศวินขี่ม้าชายอีกคนหนึ่งในการเลียนแบบของม้าหรือแม้กระทั่งเครื่องใช้ในครัวที่หลากหลาย ในหลายกรณีการเล่นเป็นชื่อจริงหลังจากที่นักร้องเช่นอริสตัวต่อ

ระยะที่สองของการแสดงคือความขัดแย้งซึ่งมักเป็นการแข่งขันทางวาจาหรือการถกเถียงระหว่างนักแสดงหลักที่มีองค์ประกอบพล็อตเรื่องประหลาดและการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วของฉากซึ่งอาจรวมถึงการปรับตัวบางอย่าง (ถ้ามีการอ้างอิงเฉพาะสมาชิกผู้ชม สำหรับบุคคลที่มีอยู่จริงในโรงภาพยนตร์) ส่วนที่สามของละครคือพาราโบลาเมื่อนักร้องพูดกับผู้ชมโดยตรงและแม้กระทั่งพูดโดยตรงกับกวี ฉากสุดท้ายของการแสดงละครตลกคือเอ็กโซโดเมื่อนักร้องให้เพลงเร้าใจและการเต้นรำอีกครั้ง

ตลกในการแข่งขัน

ในช่วงคริสตศักราชศตวรรษที่ 5 ในงานเทศกาลทางศาสนาที่สำคัญเช่นCity Dionysia และ Lenaea มีการแสดงตลกในการแข่งขันมากกว่าสามวัน ห้าคนแรกและต่อมาสามตัวตลกเข้าแข่งขันการเล่นการ์ตูนที่แสดงในตอนท้ายของวันหลังจากละครโศกนาฏกรรมและ satyr บทละครถูกตัดสินโดยคณะกรรมการตัดสินสิบคนซึ่งถูกเลือกโดยล็อตและพวกเขาโหวตโดยการวางก้อนกรวดในโกศ ห้าโกศนั้นถูกเลือกโดยการสุ่มเพื่อตัดสินผู้ชนะคนสุดท้าย

ตลกเก่า

Old Comedy หมายถึงบทละครที่เขียนขึ้นในศตวรรษที่ 5 ก่อนคริสต์ศักราช การเล่นที่สมบูรณ์แบบที่สุดที่ยังมีชีวิตรอดที่สุดคือAcharniansของ Aristophanes ดำเนินการครั้งแรกใน 425 ปีก่อนคริสตศักราช 450 คริสตศักราช

พล็อตเรื่องคอเมดี้มักจะขยายความเป็นจริงในแง่ของเวลาและสถานที่การกระโดดระยะทางภูมิศาสตร์ที่เหลือเชื่อและฉากที่เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว องค์ประกอบที่น่าประหลาดใจเช่นสิ่งมีชีวิตขนาดยักษ์และการปลอมตัวที่ไม่น่าจะเป็นไปได้มีการผสมกับการอ้างอิงถึงผู้ชมซึ่งส่งการนั่งรถไฟเหาะล้อเลียนล้อเลียนล้อเลียนเล่นการพูดเกินจริงภาษาที่มีสีสันและมุกตลกดิบ แท้จริงแล้วละครดังกล่าวเป็นความบันเทิงที่ได้รับความนิยมพวกเขาเปิดเผยภาษายอดนิยมที่ชาวกรีกใช้ในบางภาษาซึ่งมักจะไม่พบในภาษาเขียนที่จริงจังกว่า บุคคลสาธารณะใด ๆ ที่เป็นเกมที่ยุติธรรมดูเหมือนว่าและแม้แต่ตำนานและศาสนาของกรีกก็สามารถสร้างความสนุกสนานได้ อย่างไรก็ตามแม้จะมีการพูดในระดับสูงนี้บางแง่มุมของศาสนาเช่นความลึกลับและเทพเจ้าที่สูงขึ้นเช่นซุสและอธีนาก็ดูเหมือนจะถูก จำกัด สำหรับกวีการ์ตูน

มรดกแห่งความขบขัน

ละครตลกของกรีกจะยังคงได้รับความนิยมผ่านช่วงเวลาขนมผสมน้ำยาและโรมันด้วยบทละครคลาสสิกจำนวนมากที่ถูกแสดงอีกครั้งซ้ำแล้วซ้ำอีก ละครละตินถูกเขียนขึ้นอย่างมีชื่อเสียงมากที่สุดโดยPlautusและ Terence และประเภทที่หลากหลายในรูปแบบอื่น ๆ ของโรงละครการ์ตูนเช่นละครใบ้และ togata