ฉันทำงานที่นี่. ฉันอยู่ที่นี่ ฉันสาปแช่งฤดูหนาวสีเทาและการพัฒนาที่ไม่สมดุลการจราจรที่คดเคี้ยวและค่าเช่าที่สูงขึ้น แต่ฉันรักมันและฉันแทบรอไม่ไหวที่จะกลับมา (ที่เกี่ยวข้อง: ที่นี่เป็นที่ที่จะหาเมืองวรรณกรรมอื่น ๆ อีกเก้าแห่ง) บทสนทนาเขียนเอง การเล่าเรื่องอยู่ใน DNA ของดับลิน โลกรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับการฉลองดับลิน - จอร์จเบอร์นาร์ดชอว์วิลเลียมบัตเลอร์ยีทส์และซามูเอลเบ็คเค็ตต์ - ผู้ได้รับรางวัลโนเบลสาขาวรรณกรรม แต่ความมหัศจรรย์ของการเล่าเรื่องของเมืองนั้นอยู่ในพื้นที่และใบหน้า

 โจแลนดี้จะบอกคุณว่าในการเยี่ยมชมไม่นานมานี้ฉันได้นัดพบชาวนาที่เกษียณแล้วซึ่งเป็นอาสาสมัครกับโครงการ "City of a Thousand Wel ต้อนรับ" ของ Little Museum ในดับลินที่บาร์ Porterhouse แม้ว่างานของพวกเขาจะหยุดชั่วคราว แต่ตอนนี้เอกอัครราชทูตอย่าง Landy พานักท่องเที่ยวไปดื่มไพน์หรือคัปป้าเพื่อตอบคำถาม (“ เกิดอะไรขึ้นในปี 1916?”) และแชท “ ฉันอยู่กับคู่หนึ่งและชายคนนั้นบอกฉันว่า:“ ฉันต้องการที่จะเกษียณประเทศนี้” แลนดี้บอกฉัน “ ฉันพูดว่า: 

สนับสนุนบทความโดย  allforbet

เว็บ สล็อต ออนไลน์ ที่ติด TOP ของประเทศไทย

‘คุณเคยใช้เวลาฤดูหนาวที่นี่หรือไม่?" ผู้ชายคนนั้นพูดว่าเขามี แต่มันไม่เกี่ยวกับสภาพอากาศ ฉันพูดว่า: "งั้นแล้วมันเป็นไง?"” การเผชิญหน้ากับ Landy ทำให้ฉันนึกถึงสโลแกนหนึ่งในเสื้อยืดของพิพิธภัณฑ์ -“ Dublin: หมู่บ้านที่ใหญ่ที่สุดของยุโรป” มันเป็นความจริง. การเดินของฉันพาฉันออกจากจตุรัสจอร์เจียไปยังสำนักงานใหญ่ในยุโรปของ Facebook และ Google แต่ถนนมักจะให้ความรู้สึกคุ้นเคยและทับซ้อนกันเหมือนเส้นในมือของฉัน มีประชากร 

1.3 ล้านคนอาศัยอยู่ในเมืองนี้ แต่ฉันก็พบคนที่ฉันรู้จักอยู่เสมอ ก่อนที่จะพบ Landy นั่นเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจริง เดินจากสถานีรถไฟไปยังเมืองซึ่งเป็นเส้นทางที่ฉันพาไปพันครั้งฉันชนเข้ากับเพื่อนร่วมงาน เขาอยู่ในอารมณ์ chipper โดยมีกระเป๋าสะพายหนังทับเสื้อยืดสีชมพูรองเท้าผ้าใบสีส้มและกางเกงขาสั้นสีกากี