ขอนอบน้อมต่อพระรัตนตรัยสวัสดีครับท่านผู้สนใจในธรรมะทุกท่านวันนี้บรรยายสาระธรรมจากพระสุตตันตปิฎก ตอนที่ ๓๕ ชื่อหัวข้อว่า ความเข้ใจเรื่องกรรม

ขอขอบคุณบทความคุณภาพจาก ดูหนังออนไลน์

ตอนที่ ๕ สำหรับการบรรยายชุดสาระธรรมจากพระสุตตันตปิฎก ผมก็ได้รวบรวมสาระของธรรมะ หมวดนั้นบ้าง หมวดนี้บ้าง จากพระสูตรต่งๆ ที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงเอาไว้ ยาวบ้างสั้นบ้าง มาให้ท่านทั้งหลายได้ฟัง และได้พิจารณากันในการบรรยายวันนี้ เป็นตอนที่ ๓๕ ว่าด้วยเรื่องความเข้าใจเรื่องกรรม ตอนที่ ( ความเข้าใจเรื่องกรรมก็พูดมาแล้ว ๓ ครั้ง พูดจนลืมไปแล้ว เพราะว่าหยุดไปนานมาก คนพูดก็ลืม คนฟังก็คงลืม แต่ไม่เป็นไรนะครับ ๑๒ ความเข้าใจเรื่องกรรมในเรื่องของกรรมที่ได้พูดไปแล้ว ๓ ครั้งนั้น ก็เป็นความเข้าใจเรื่องของกรรมตั้งแต่ต้น คือกรรมนั้นมันก็เหมือนธรรมะอื่นๆ ที่เป็นของไม่มีตัวไม่มีตน เป็นอนัตตาไม่ใช่ตัวไม่ใช่ตน อิงอศัยเหตุปัจจัยเกิดขึ้น เมื่อสิ่งนี้มีสิ่งนี้จึงมี เพราะความเกิดขึ้นของสิ่งนี้ สิ่งนี้จึงเกิดขึ้นเมื่อสิ่งนี้ไม่มี สินี้ก็ไม่มี เพระการดับไปของสิ่งนี้ สิ่งนี้จึงดับไปขนาดตัวเราผู้ทำกรรมนี้ยังไม่มีตัวตนเลย ตัวกรรมซึ่งเป็นตัวเจตนา ก็ย่อมไม่มีตัวไม่มีตนเช่นเดียวกัน ขนาดตัวเรานี้ยังเป็นของไม่แน่ไม่นอน เกิดเพราะเหตุเพราะปัจจัยกรรมที่มันเกิดขึ้นเป็นครั้งๆ ก็เป็นของไม่แนไม่นอน อิงอาศัยเหตุปัจจัยเกิดขึ้นช่นเดียวกัน กรรมนั้นเป็นธรรมะฝ่ายสังขาร วลาพูดถึงเรื่องของกรรม ก็ได้ขยายความให้เห็นว่า ตัวกรรมแท้ๆ นั้นคืออะไร ตัวกรรมแท้ๆ คือเจตนาที่มันเกิดขึ้นเป็นครั้งๆ เป็นความจงใจที่พิเศษ ทีต้องการจะทำอย่างใดอย่างหนึ่ง ทางกาย ทางวาจา หรือเหตุเกิดของกรรมคือผัสสะ เพื่อแสดงให้เห็นว่ากรรมนั้นมันไม่ได้มีตัวตนอะไ อิงอศัยผัสสะจึงเกิดเจตนาขึ้น เราทั้งหลายได้กรรมเก่า อันได้แก่ ตาหู จมูกลิ้น กาย และใจ ได้คุณภาพกายและคุณภาพใจมาอย่างนี้ด้วยผลของกรรมเก่าที่เคยทำมา คยสะสมมาตั้งแต่อดีตจนกระทั่งถึงที่สะสมมาในชาตินี้ ที่เราเรียนหนังสือมาก็ดีที่พ่อแม่สอนให้ก็ดี สังคมใส่ข้อมูลให้ก็ดี ทัศนคติ อุดมคติที่นับถือกันก็ดี มันป็นพื้นฐานเดิม จนกระทั่งประมวลเป็นสิ่งที่สมมติเรียกว่าตัวเราในขณะนี้ อันนี้เป็นส่วนของกรรมเก่า เมื่อเรกระทบอารมณ์แล้วก็เกิดความรู้สึกกับสิ่งนั้นๆ ขึ้นดังนั้น ตาหูจมูก ลิ้น กาย และใจ อันเป็นที่ตั้งของความรู้สึกนี้ท่าน จึงเรียกว่า กรรมเก่า เมื่อกรรมเก่าทำงานเรียบร้อยแล้ว เกิดความรู้สึกขึ้น ในบางผัสสะเราก็มีเจตนาจะทำบางอย่างกับมัน เจตนาที่จะทำบางอย่างอันนี้แหละเรียกว่า "กรรม" เป็นกรรมใหม่ เจตนานั่นแหละ เป็นกรรมเราทั้งหลายนี้ไม่ได้ทำกรรมอยู่ตลอดเวลาหรอก เป็นแค่บริหารกรรมเก่ให้พอเป็นไปได้ เรียกว่าบริหารทุกข์

ได้ตัวทุกข์มาแล้วก็ต้องบริหารไป ตัวกรรมจะเกิดขึ้นเมื่อมีการกระทบอรมณ์แล้วเกิดความรู้สึก และต่อจากความรู้สึกแล้ว ยังมีเจตนที่จะทำที่พิเศษอย่างใดอย่างหนึ่งด้วย จะทำทางกายก็ดี ทางวาจาก็ดี ทางใจก็ดี อันนี้เป็นกรรมเจตนาที่เราทำกันนั้นก็มีความแตกต่างกัน บางเจตนาก็รุนแรงเร่ร้อนเหมือนนรก คือจะเอาให้ตายกันไปข้างหนึ่ง ถ้าเราอยู่ เขาก็ต้องไม่อยู่ ถ้าเราชนะ เขาก็

ต้องแพ้ อะไรอย่งนี้ เป็นจตนาที่จะทำแบบเร่าร้อนรุนแรงมีการเบียดเบียนกัน แย่งชิงกัน ทำลายประโยชน์ของเป็นกรรมแบบมนุษย์ถ้าสูงขึ้นไปกว่านั้น ก็เป็นกรรมแบบเทวดา คือนอกจากมีศีลแล้ว ยังไม่ห่วงใยกังวลในสมบัติแบบมนุษย์ไม่ติดข้องสมบัติมนุษย์ เสียสละได้ มีจิตใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ต่อคนอื่น มีความเมตตากรุณาต่อคนอื่น ไม่ชอบความสุขแบบมนุษย์ทั่วไป ชอบความสุขที่เกิดขึ้นทางด้านจิตใจมากกว่า มีความสุขที่เกิดจากการเสียสละ ความสุขจากการออกจากกามคุณ มาทำสมาธิ เข้าฌาน อันนี้เป็นเจตนาที่จะทำแบบเทวดาบ้าง แบบพรหมบ้างกรรมมีลักษณะแตกต่างกันไป แล้วแต่ว่าเราจะมีเจตนาลักษณเช่นใดในเวลใด พราะมันเกิดขึ้นเป็นครั้งๆกรรมนั้นเมื่อได้ทำไปแล้ว หากมีเหตุปัจจัยพร้อม ผลของกรรมก็เกิดขึ้น เรียกว่า "วิบาก" บางกรรมก็ให้ผลทันทีในขณะทำนั่นแหละ ให้ทันตาเห็นก็มี บางกรรมก็ให้ผลในลำดับถัดจกนั้นไป